:-)

Bonjour!

Mijn laatste blog wordt verzonden vanaf t terras in Parijs! Nog één keer een verhaal over mijn reis, want ondertussen ben ik alweer bijna terug in Rotterdam. Ik hoop jullie t.z.t. met een glimlach weer te mogen begroeten. Als mijn lippen niet blauw verstijfd zijn van de kou gaat dat lukken :-)

In deze blog behalve over mijn reis ook een laatste hartekreet van mijn zijde. Het valt mij namelijk op hoe weinig er in Europa geglimlacht wordt. Als ik op straat zomaar glimlach word ik aangekeken of ik gek ben. Een fascinerende situatie wat mij betreft. Je kan van een glimlach van alles vinden, maar een fijner gevoel dan een haastige snauw of norse blik levert het wat mij betreft toch ontegenzeggelijk op. Ik vind het persoonlijk nogal een verschil maken of je een rustige glimlach of een botte sneer ontvangt van je medemens. Jullie denken nu vast dat ik gehersenspoeld ben in Azië. En dat is mogelijk ook wel zo, maar wel met een glimlach :-)

Terug in Europa ben ik weer aan het wennen aan de 'ik-houding' & 'regels zijn regels' van het westen in plaats van de 'wij-houding' & 'hoe lossen we dit samen op' in het oosten. Het lukt me nog niet zo goed. En als ik mijn blogs teruglees zie ik dat ik in een van mijn eerste blogs precies het omgekeerde schreef.

Ik had dus de tijd om mijn blogs te herlezen, ja dat dat lukte met al die uren in de trein de afgelopen week. En er was ook tijd genoeg om de omgeving te bekijken op het treintraject tussen Istanbul en Parijs. Zoals ik al in mijn vorige blog had aangekondigd heb ik de afgelopen week met Bas, mijn broertje, de Orient Express route met de trein afgelegd. 
Gedurende onze treinreis zijn we een aantal landsgrenzen gepasseerd waar ons paspoort nog gecontroleerd moest worden. En een grenscontrole vindt natuurlijk plaats aan de grens. Of de trein midden in de nacht de grens passeert dat maakt niks uit. Dan word je gewoon om 3u (ene land uit) en later nog een keer (ander land in) gewekt of je je paspoort kunt overhandigen. Dit alles maakt doorslapen wat lastig maar dan heb je midden in de nacht wél tijd om naar buiten te kijken. Het enige licht in de duisternis op dat moment was, ver voor me, het licht van de koplampen van de rijdende trein. Lichtbundels die midden in de nacht over een besneeuwd leeg landschap schenen. Boven de trein fonkelende sterren aan de zwarte hemel zo ver ik kon kijken. Toch tijd om weer weg te dromen... 

De trein bleek zeker niet de makkelijkste manier om ons dwars door Europa te verplaatsen. Vooral in Oost- Europa hebben we forse vertragingen gekend. Het reisschema van Bas en mij is dus onvermijdelijk aangepast omdat we aansluitende internationale treinen misten. Maar zo zagen we nog weer een extra hoofdstad, sliepen we nog een extra nachtje in de nachttrein en wachtten we nog wat langer.
We bezochten zeven hoofdsteden in acht dagen tijd. De route is gegaan over Istanbul - Sofia - Belgrado - Boedapest - Bratislava - Wenen - Parijs (ik, en Bas vanuit Wenen naar Zurich). Zo rustig reizend over land vond ik de diversiteit van Europa wel weer onmiskenbaar aangetoond. Maar wat deze steden wel gemeen hadden is al het kerstgebeuren. Het is al volop kerst in verschillende Europese hoofdsteden kan ik jullie melden, overal kerstverlichting, kerstmarkten, kerstbomen, kerstmuziek en alle bijbehorende frutsels. 

De kwaliteit van de treinen gedurende het hele traject verschilden erg. Van toch best spartaans in Oost- Europa tot erg luxe in Oostenrijk en Duitsland. We zagen onderweg behalve veel verschillende steden en natuurschoon ook veel verschillende mensen en gedrag. Ook zeer verschillend gedrag van het treinpersoneel. Zo ontmoeten we een zeer geduldige stationschef die ons kwam helpen toen een vertraging tussen Bulgarije en Servië ervoor zorgde dat ons kaartje officieel niet meer geldig was. Hij regelde dat we toch, wel tegen bijbetaling, door mochten reizen. In Servië leerde de conducteur Bas en mij hoe onze slaapcouchette zo op slot te doen dat er geen ongewenste indringers midden in de nacht onze coupé binnenkwamen. Extra gezekerd met de riemen van de bedden werd onze deur vastgezet :-) Na deze leuke ervaring ook wat stoms, we kwamen in Hongarije een conducteur tegen die wel heel graag zwart wat bij wilde verdienen :-( 

En al dat gereis met de trein dwars door Europa heeft me nu tot in Parijs gebracht. Onderweg waren er, behalve veel Orient Express verwijzingen, ook veelvuldig verwijzingen naar Parijs : café de Paris, hostel Paris, hotel du France, aanplakbiljetten en reclames met de Eiffeltoren. Maar nu ben ik dan écht vlakbij de Eiffeltoren. Net als heel Nederland keek ook ik uit naar 5 december ;-) Vanmiddag ga ik Martijn van Gare du Nord ophalen! Geloof maar dat het laatste stukje Parijs - Rotterdam ook goed gaat komen en we weer veilig in Nederland arriveren. Dus bij deze neem ik afscheid van mijn blog met mijn een - in mijn oren - prachtige tekst over afscheid nemen (geschreven en gezongen door Wende Snijders)

Wonderful
....
Goodbye, my friend, the end is near
Take care of all your dreams my dear
Take care of who you want to be
Be kind to all our memories

I’ll blow a kiss and say goodnight
I take a bow and I’ll be out of sight
It’s fine, wasn’t it wonderful
By the time you wake up I’ll be dancing my way
through the stars
through the stars
...
(Van: Wende Snijders, No. 9, Wonderful)

Dankjulliewel voor al jullie aandacht voor mijn blogs. Dankjulliewel voor alle mooie reacties aan mijn privé of via de blog tijdens mijn reis. 
Ik vond het fijn om waar ook ter wereld in verbinding te staan met jullie. Het ga je goed, en graag live tot ziens weer in Rotterdam of elders op deze aardbol.

Lieve reisgroeten, Baukelien