Festivaltijd in Nepal! Is dat ook onderhandelbaar? :-)

Namaste!

Gelukkig hoor ik nog veel fijne verhalen van jullie uit Nederland en ook soms narigheid over bezuinigingen. En ik begreep dat er een nieuw 5euro biljet is, jeetje dat had ik gewoon gemist ;-) Dank nog altijd voor al jullie mailtjes en reacties op mijn blog. Hier weer een berichtje uit een ander deel van de wereld, ik ben nog steeds in Nepal.

De Nepali vind ik een zeer voorkomend en vriendelijk volk maar meestal wel vrij rustig. Op dit moment echter gedragen ze zich heel vrolijk en uitgelaten, Nepals grootste jaarlijkse festival periode is aan de gang! Begin oktober is het 10 dagen Dashain en begin november is Tihar. Dashain is een echt familiefeest, ik zeg als leek het is vergelijkbaar met kerst. Tihar is het lichtjesfeest (net als Diwali in India). Tihar gebeurt meer op straat heb ik mij laten vertellen. Maar nu eerst hoor ik overal "Happy Dashain!"
De scholen zijn dicht en veel Nepali zijn vrij deze periode van Dashain en Tihar. Dashain is erg intern gericht maar als buitenstaander krijg je toch wel wat mee van het festival. Vrouwen gaan in hun mooiste sari's over straat en mannen en vrouwen lopen met tika's, gekleurde stippen van dik poeder op hun voorhoofd. Er gaat een hele ceremonie vooraf aan het verkrijgen van een tika. Voor kinderen zijn er vliegerwedstrijden. Heel veel van die kleine gekleurde stukjes papier in de lucht en fanatieke kinderen die op het dak van hun huis staan te vliegeren. Een erg nare bijkomstigheid is dat er nog wel eens een ongeluk gebeurt, in hun enthousiasme vallen kinderen tijdens het vliegeren van het dakterras af. Ook verschijnen overal in Nepal ineens (grote) schommels. Gaaf om al die kinderen vrolijk rond te zien zwieren en zwaaien. Het zijn soms simpele schommels aan een tak van een boom. En soms hele bambooconstructies van meters hoog. (Nee in Nepal hoef je geen bouwvergunning aan te vragen als je een schommel bouwt van meer dan vier meter hoog...). 
Een festival bestaat in dit land volgens mij niet zonder offeren. En ook nu overal ineens geiten te zien, bovenop rijdende bussen, in taxi's, op straat. Tijdens de laatste vier dagen van Dashain liggen echt de geitenkoppen en kippenkoppen op straat. En zie je mensen met - letterlijk - een kip zonder kop rondlopen, op naar huis, festivaleten denk ik dan. De geiten- en kippenkoppen liggen bij de offerplekken, bij tempels natuurlijk maar ook voor huizen en bij auto's. Geen idee wat alles precies betekent maar mooi om te mogen aanschouwen.

Kathmandu had ik nog niet eerder zo leeg gezien als tijdens de festivaltijd. Veel winkeltjes zijn gesloten en de straten zijn rustig. Een groot contrast met de dagelijkse werkelijkheid van deze drukke hoofdstad. De hoofdstad is voor veel Nepali een plek om te werken, met de festivals reizen ze naar hun familie. Die wonen meestal buiten de steden, of iig buiten Kathmandu. Hele volle bussen en andere voertuigen dus op de weg richting de (kleinere) dorpjes. In Nepal rijdt werkelijk alles wat het nog maar enigszins doet. Hele dikke zwarte rook komt er uit de meeste uitlaten, zeer contrasterend met de naar je idee schone lucht in de bergen.
Toettoet toettoet! Ik hoor het hier op de weg veel minder dan in India, maar ook in Nepal is het gebruikelijk veel de claxon te gebruiken als je achter het stuur zit. In de lokale bus heb ik afgeleerd vlak achter de buschauffeur te gaan zitten, wat een herrie maakt die toeter ook in de bus. Het aantal autowegen van Nepal is relatief gering, wat wil je ook met zoveel bergen in een heel arm land. Waterwegen en een spoornetwerk ontbreekt zo goed als helemaal. Dus wordt bijna alles over de weg vervoerd, inclusief toeristen :-) Meestal ben ik simpelweg blij dat er een weg is, dat ze veelal vol kuilen en hobbels zitten neem je voor lief. Als er geen asfalt is, is de weg een zandpad of een weg van losliggende keien. De veel bereden route tussen Kathmandu en Pokhara is ongeveer 200 km lang, over deze afstand doe je op zijn minst 7 tot 8 uur (in een toeristenbus, ik spreek nu niet eens over de locale bus). Wordt er aan de weg gewerkt of is er een ongeluk gebeurd - niet uitzonderlijk helaas met zoveel vrachtverkeer, autootjes en (mini)bussen door de bergen - dan is 10 tot 12 uur doen over 200 km geen uitzondering...

Voor mij blijft het uitzicht onderweg elke keer weer mooi om naar te kijken, hoevaak ik sommige routes nu ook al afgelegd heb. Weer in Kathmandu of Pokhara, steden waar ik ondertussen al een aantal keer geweest ben, kreeg ik dan te horen, "Hé wat leuk, je bent er weer. Wat fijn om je weer te zien. Waar ben je geweest in de tussentijd?" Of in een restaurantje "Ach joh je hoeft niet te betalen voor de pot thee, we vinden het leuk dat je er weer bent." Natuurlijk zijn het ook juist die kleine gesprekken, ontmoetingen en gebaren die ver weg van huis toch maken dat je welkom voelt en natuurlijk graag nog een keer terugkomt bij die ene plek.
Ik ken ondertussen in veel plaatsen in Nepal de weg en weet leuke plekken, juist ook buiten de toeristische gebieden. Prettig van lang op reis in een land zijn, is voor mij bekende worden op tot voorkort onbekend terrein.

Hoewel ik er op (on)bekend terrein op sommige dagen knettergek van word dat werkelijk zo goed als alles onderhandelbaar is, ben ik er ook wel erg aan gewend geraakt. Ik denk dat als ik eens weer boodschappen in Nederland ga doen en de kassameneer / juffrouw tegen me zegt "Dat is dan €25,43", dat ik dan zeg, "Ik zat meer aan twaalf euro te denken, wat u?" :-)
Heel bizar vind ik dat nog altijd, maar in dit land (en vaker in Azië) hebben dus maar weinig producten een vaste prijs. Eigenlijk alleen in restaurantjes is de prijs op de menukaart wel de prijs van het product. Verder is van alles onderhandelbaar - van buskaartjes tot fruit - van hotelkamers tot taxiritjes - van trekkingguides tot souvenirtjes - van boeken tot kleding - enzovoorts. Soms wil ik even niet weer kletsen als Brugman en een toneelstukje opvoeren tot je bij de juiste prijs uitgekomen bent, maar het hoort er toch echt de hele dag steeds weer bij. Echt een goede prijs is waar beide - koper en verkoper - tevreden mee zijn. Dat duurt soms even en kost behoorlijk wat energie zo elke dag weer. Maar goed, het is onderdeel van het leven hier. Soms levert het ook hele leuke gesprekken op, en de ene gun je wat meer winst dan de ander, zo werkt het ook.

Mijn ouders zijn de eerste twee weken van oktober in Nepal op vakantie geweest. De frisse blik waarmee ze naar Nepal keken was erg leuk voor mij om te ervaren. Mijn ouders zijn veel in het buitenland geweest. Jarenlang in zuidoost Azië, en afgelopen jaren hebben ze mijn broertje opgezocht toen hij in Nieuw Zeeland en een jaar later in Australië was voor zijn studie. Met van die reislustige kinderen is je vakantiebestemming gauw bepaald :-) Maar Nepal was een totaal andere cultuur / natuur / straatbeeld / eten voor ze. Erg goed om hun reacties te horen. Ik merk toch dat sommige dingen voor mij al zo gewoon zijn, ze vallen me minder op. Of ik vind iets relatief (in India is het echt nog veel viezer, lawaaiiger, drukker...). 
En twee weken vakantie is toch echt anders dan - voor mij nu reeds - acht maanden onderweg zijn. Logisch dat we anders naar dingen kijken. Mijn leven is nu reizen. Ik heb geen huissleutel meer, maar draag in plaats daarvan elke dag mijn paspoort bij me. Ik heb geen vaste thuisplek die met een huissleutel wordt geopend, maar mijn paspoort dat deuren / landen opent. 

Ook landen waar het nog geen herfst is. Tenminste, het is hier gelukkig (behalve in de bergen) nog niet koud. In Nepal is het nog steeds een graad of 25 tot 30 overdag en snachts een graad of 17 - 20. Ik vind het wel fijn in een land te zijn waar de nachten wat kouder zijn. Dat slaapt een stuk lekkerder dan in die hitte. Hoewel ik gelukkig meestal sowieso wel prima slaap op reis. Al die indrukken steeds, maken dat ik vaak zo moe ben dat het (matige) kwaliteit bed niet zoveel verschil maakt voor een goede nachtrust. En het allerlekkerste bed ter wereld (mijn eigen!) die staat toch ergens in Rotterdam in een opslagbox, die paste niet in mijn backpack haha.

Wat wel in mijn backpack past, pak ik weer in voor de volgende dag op pad, tot weer een volgende blog!

Lieve reisgroeten, Baukelien