Dhanyabahd Nepal

Namaste!

Stap na stap, meter na meter, berg op en af en op en af. Ik heb nog twee trekkings gemaakt, de Langtang trekking alleen en Annapurna Basecamp trekking met Aline samen. Het was beide keren flink bikkelen, elke dag 5,5 tot 9 uur lopen door de bergen met eigen bepakking. Maar het zicht op die machtige witte bergen was weer prachtig. Nu even lekker bijkomen (zoals Aline zo mooi zei "ik ga voortaan altijd met de lift na deze vakantie"), en bijkomen betekent tijd weer om een blog te schrijven.

Voor de trekking in Langtang Nationaal Park was ik (met gids) zeven dagen onderweg. Bij het hoogste punt stond ik op een top van 4770 meter, echt te gek. Tijdens de Langtang trek waren we onderweg in Kyanjin Gompa. Daar op 3850 meter staat een yakkaasmakerij. Verse yakkaas dus op hoogte! In Azië worden door de locals meestal weinig melkproducten gegeten of gedronken. Producten als melk, yoghurt of kaas zijn er slecht verkrijgbaar. Maar in Nepal maakt men veel gebruik van de yak. Zo zit ik soms sochtends aan de yakyoghurt, smaakt yakkaas prima en vind ik de yakwollendoeken die in Nepal verkocht worden prachtig en niet onbelangrijk, lekker warm. Producten van koeien zijn in India en Nepal natuurlijk ondenkbaar want het zijn heilige dieren. Dus geen vlees, melk of huid van koeien wordt gegeten, gedronken of gedragen.

Eind oktober kwam Aline, mijn vriendin van de middelbare school, voor twee weken naar Nepal. Met Aline samen heb ik nog weer mooie culturele kanten van Nepal aanschouwd. En we hebben samen de Annapurna Basecamp Trekking gelopen. De Annapurna regio is met negen toppen boven de zevenduizend meter een indrukwekkend berggebied om je middenin te begeven vind ik. Vanaf 3000 meter hadden we door sneeuw en ijs en over ijzel gelopen. Koukleum ik had het natuurlijk ondanks alle warme thermo- en winterkleren behoorlijk koud. Blauwe lippen, witte handen en voeten, nee ik heb ze niet alleen in Nederland... Slapen in het basecamp op 4130 meter hoogte met een hartslag van 140 gedurende de nacht is een ervaring zal ik maar zeggen. En met 15 kilo bepakking op mijn rug is mijn evenwicht steeds vinden op die gladde ondergrond toch anders, maar het is allemaal weer goed gegaan en we zijn beide veilig beneden gekomen. 

Hoewel veilig altijd relatief is natuurlijk. En Nepal in verkiezingstijd levert toch wat extra spanningen op straat op. Mensen mogen op 19 november naar de stembus. Veel winkels zijn al dicht met een groot rolluik ivm mogelijke rellen. Er zijn overal verkiezingsposters en vlaggen, in lange rijen lopen of rijden mensen toeterend door de straten, er wordt gedanst en gezongen op straat om de aandacht te trekken en de kranten staan vol (opinie) artikelen.
Maar de toertistenbranche is er niet heel gelukkig mee. Eerst vielen al de twee grootste festivals van Nepal midden in het hoogseizoen. (Tijdens de belangrijke festivals zijn de lokalen - bijvoorbeeld gidsen - het liefste bij familie.) En nu blijven veel toeristen ivm mogelijk rellen weg. Ook ik verlaat t land binnenkort maar dat heeft meer met een aanstaand te verlopen visum te maken en met nieuwe reisplannen :-)

Dhanyabahd Nepal voor al t moois dat je me te bieden had, ik ga je missen!
Maar hoe groot fan ik ook ben van Nepal, de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik na drie maanden in Nepal geleefd te hebben toch een liefde - haat verhouding heb gekregen met dit land. Want wat vind ik het een prachtig land met zijn machtige witte bergen, groene valleien, vriendelijke mensen, overal die kleuren en prachtige culturele uitingen. Maar oh wat is het cultuurverschil toch groot. Elke dag wéér rijst eten, de mensen zeggen ja als ze nee bedoelen (aaargh zeg dan gewoon nee!), steeds weer over prijzen onderhandelen, alle powercuts (jahoor weer een skype gesprek onderbroken...), zitten of staan in bussen die voor mensen van hooguit 1.60 meter gemaakt zijn. Reizen gaat gepaard met grote vreugde en tevens met bloed, zweet en tranen. Maar is dat eigenlijk niet op 't hele leven an sich van toepassing?!

Als mensen mij onderweg vragen wat ik het mooiste vind dat ik gezien heb tijdens mijn lange reis antwoord ik altijd dat dat niet "iets" is, maar dat dat een bepaald "gevoel" is. Namelijk het gevoel van los van de tijd op reis mogen zijn.
Niet perse op een van te voren bepaald moment weer in Nederland moeten(!) zijn maar met een one-way ticket vertrekken en vervolgens wel zien hoe en waar de reis verloopt. Ik kan deze ervaring niet eens uitleggen merk ik, volgens mij moet je dat ervaren om te begrijpen wat het gevoel is. Ik zou zeggen : give it a try :-) 
Na ca 10 maanden los van de tijd op reis te zijn geweest, kom ik begin december naar Rotterdam. Fijn naar Nederland in de winter :-( maar ik kijk er zeker naar uit jullie weer te ontmoeten, dan maar in een dikke winterjas.

Hoe 2014 en verder verloopt, dat mag de toekomst uitwijzen. Ik wil heel graag weer dichtbij de mensen leven die me lief zijn. Ik hoop dat er ook nog veel mooie reizen volgen en mijn wens is dat te gaan combineren met weer wonen en leven in die machtig mooie stoere stad aan de Maas.

Maar ik ben nog niet in Rotterdam. En ik dacht, om de overbrugging Azië - Europa niet te ingewikkeld te maken vlieg ik eerst naar Istanbul. In Istanbul, met een helft van de stad in Azië en een helft in Europa, ben ik benieuwd naar de overgang en de mix van culturen.
Donderdag vlieg ik van Kathmandu naar Istanbul. Eerst naar de Aziatische kant van de stad en dan pas de Europese zijde. Ik blijf twee weken in Turkije om vervolgens "het laatste stukje" naar Nederland met de trein te doen. Tenminste dat is t plan. Ik wil de route van de Oriënt Express volgen. Maar net niet helemaal want de Oriënt Express eindigt officieel in London en ik ga via Parijs met de trein naar Rotterdam. Ja dan sla ik 020 over bij binnenkomst in Nederland, dat vind ik leuk natuurlijk, heel flauw sorry ;-)

Er volgen zeker nog blogs over de mijn tijd in Turkije en de Oriënt Express treinreis, dus ik hoop dat ik jullie digitale aandacht nog wat langer kan vasthouden. Tot een volgend bericht!

Lieve reisgroeten, Baukelien