Wanneer het helemaal donker is, geeft een kaarsvlammetje heel veel licht

Namaste,

Daar zat ik dan 's ochtends vroeg aan mijn bordje warme pap of daal bhaat met uitzicht op de Annapurna. Machtige grote witte bergen tegen een strakblauwe wolkeloze hemel.
Ik heb vorige week een trekking gemaakt, de Mardi Himal Basecamp trekking. De Mardi Himal ligt in de Annapurna regio, een heel bekend berggebied voor trekkings in Nepal. Ik kreeg het advies een trekking in afgelegen gebied te maken. Geen seconde spijt van gehad. Echt zo gaaf om uren te lopen en (bijna) niemand tegen te komen. Heerlijk. Ik had een gids gehuurd, een vriendelijk Nepalees, en mijn eigen backpack op mijn rug gehesen, gaan! De gids kon gelukkig ook goed zijn mond lopen dus wij liepen daar uren per dag in stilte in de bergen. Magnifiek. 
Het was nog best een kunst alles tegelijk te doen; naar beneden kijken om op te letten waar je je voeten neerzet, alle 6 miljard bloedzuigers in de gaten houden en van me af poetsen letterlijk, naar boven kijken om te genieten van het uitzicht op de bergen en gewoon genieten van het moment, lopen in alle stilte in bossen en bergen in Nepal. 

Mijn trekking duurde zes dagen. Dag één ging over hetzelfde pad als de start van de Annapurna Base Camp trekking. Dat is een heel populaire trekking, dus heel veel mensen gezien die dag. Dag twee sloegen wij meteen rechtsaf en de anderen allemaal linksaf, de rest van de Mardi Himal trekking heb ik zo goed als niemand meer gezien. Maar wel prachtige uitzichten op het Annapurnagebergte. We kwamen zo dichtbij. Ik had het gevoel ze bijna te kunnen aanraken! Dag twee ging vooral door bosrijk gebied (naar 2500 meter hoog). Dag drie naar het high camp (naar 3700 meter hoog) en dag vier naar het Mardi Himal Basecamp op 4500 meter. En in 2,5 dag weer naar beneden gelopen.

Om te overnachten in de barakken onderweg moesten eerst locals opgetrommeld worden om eten en drinken te bereiden. Veel eten dat ik gegeten heb tijdens de trekking werd geplukt (paddestoelen) of geteeld (wilde rijst) in de bergen. Net als het water. Geen flessenwater aanwezig. Berg- of regenwater werd opgevangen en gekookt voor ik het mocht drinken. 
Op die hoogte is geen elektriciteit, koken gaat met houtvuur, licht is er simpelweg niet en soms is er een houtkachel. Aan weinig elektriciteit ben ik door de vele powercuts al aan gewend. Aan avonden uren in t donker wen je. Maar zo in de bergen is echt alles heel erg zwart om je heen. Op een gegeven moment kwam iemand met een kaarsje aan. Een kaarsvlammetje in een verder geheel donkere ruimte. Daar in het donker besefte ik weer opnieuw hoeveel licht, hoop en mogelijkheden één vlammetje geeft.

De gesprekken met sommige van die locals zijn echt onvergetelijk, net als de conversaties met (kleine) kinderen. Bij een van die barakken komt een zeer oud mannetje naast me zitten, alle uiterlijke kenmerken van een local, mooie verweerde bruine huid vol prachtige rimpels, tanig figuur, een topi (Nepalees hoedje). Hij zegt tegen mij "I am a Nepali", leuk dat had ik zelf nog niet bedacht ;-) Hij pakt mijn boek op zijn kop vast en zegt met een vies gezicht "English, no". Ik krijg het boek terug. Hij staat op, zegt nog een keer "I am a Nepali" en loopt Nepali mompelend weg. Mij achterlatend met de wens dat ik ook zo heerlijk fit en nuchter oud wil worden :-)

De route op zo'n trekking is min of meer vastgelegd en dat komt omdat je slaapt in houten barakken onderweg. Van die barakken zijn er simpelweg maar een paar in de bergen. Dus ben je daar eenmaal aanbeland dan ben je klaar met lopen voor die dag. Meestal liepen ca 4 tot 5 uur per dag. Dat was niet heel lang, maar eigenlijk precies goed omdat ik bergop en bergaf steeds mijn (toch wel zware) backpack meesjouwde. Ik ben nogal een koukleum zoals jullie weten en 's avonds en 's nachts in de bergen is het koud. Dus ik droeg steeds veel warme kleren in de backpack op mijn rug waar ik elke avond en nacht weer hartstikke blij mee was. En in mijn backpack kon ik ook nog wat extra eten en mijn fototoestel meenemen, niet onbelangrijk :) Zie bijgevoegd wat plaatjes van de uitzichten in de bergen.

Ik maak mijn foto's deze reis met een oude compact camera en 1 opslagkaartje van 8 gb. Het kaartje zit nog lang niet vol, ik zal eens wat meer foto's gaan maken. Daar leent Nepal zich uitstekend voor :-) Mijn camera is verre van het meest up-to-date lichtgewicht compact toestel met een goede zoom, maar sommige zaken zijn niet in waarde uit te drukken. Emotioneel is de oude camera me veel waard omdat deze nog van mijn zusje is geweest. En hij maakt prima foto's, dan maar wat minder ingezoomd. Volgens mij kan ik met deze plaatjes jullie ook wel 't gevoel van die machtige witte bergen geven!

Het weer was gelukkig vrij goed tijdens de trekking, 's ochtends vanaf een uur of zes uur een paar uur onbewolkt uitzicht op alle bergen en dan overdag wel wolken. Maar ja het is ook pas september, het echte hoogseizoen hier met het beste weer (lees weinig wolken) is ieder jaar van oktober tot december. 
De meeste locals vinden het prachtig dat je niet gaat voor de bekende trekkings maar van t pad durft af te wijken. En ze zweren er ook nog bij dat t uitzicht mooier is. Ik ben benieuwd, ik wil nog wel meer trekkings maken, misschien zijn ze wel te vergelijken. 
Maar eerst ben ik van het Annapurnagebergte naar het deel van Nepal dat net wat oostelijker ligt van de hoofdstad gegaan. In Bhaktapur, een van de oude koningssteden, kon ik weer van cultuur genieten. Ik belandde midden in een klein festival. Een van bamboo gemaakte olifant werd door mannen gedragen en er werd mee rondgerend door de stad, kinderen rennen en gillen natuurlijk. Ik vatte de clou niet helemaal, maar misschien was dat ook niet de bedoeling en was 't heerlijk vermaak! Binnenkort vindt het grootste jaarlijkse festival van Nepal plaats, Dosain. Ik hoor er steeds al veel locals over en ben zelf ondertussen ook heel benieuwd. 

En dan is het alweer eind september, persoonlijk vind ik dat altijd een lastige periode van het jaar. Eind september en begin oktober denk ik nog meer dan anders aan mijn zusje. Begin oktober is het vijf jaar geleden dat mijn zusje overleed. Soms is er verdriet dat niet verdwijnt. Lieve Bird Girl, je vliegt met me mee deze reis, soms zie ik je onverwachts ergens rondvliegen of -fladderen. Zo fijn om aan je te denken. En altijd reis je met me mee in mijn hart, kom we gaan samen weer verder op reis door Nepal!

Sommige van jullie weten uit eigen ervaring al wat dit land te bieden heeft en anderen grijpen de kans aan samen met mij een stukje van dit mooie land te ontdekken. Ik kijk ernaar uit om weer samen te reizen! Begin volgende week mag ik mijn ouders van Kathmandu airport ophalen. Heel fijn dat mijn ouders precies de periode van begin oktober met mij op reis willen door Nepal. Altijd fijn de mensen waar je van houdt weer te zien en deze timing is ook wel weer heel goed.

Dit land heeft heel veel te bieden, niet alleen een hele drukke hoofdstad, oude koningssteden, nationale parken met wilde dieren, hobbelde bussen, de geboorteplaats van Boeddha, veel stupa's en gompa's, vriendelijke mensen, festivals maar ook de mogelijkheid voor prachtige trekkings, relaxen aan een meer en... ja wat al niet meer, daarover weer in een volgende blog. Gelukkig is er nog meer tijd om door dit prachtige land te reizen.

Lieve reisgroeten, Baukelien