Cultuur (need I say more?)

Namaskara!

Duizenden Indiers vlak bij elkaar, een bewegende tempel, een boel stofwolken en banaantjes die door de lucht vliegen... Ja dat is een festival! Ik was gisteren bij een van de 259 festivals die dit land rijk is :-) Dit weekend was ik uitgenodigd door een van mijn collega's die in een klein dorpje buiten Bangalore woont of ik mee wilde naar het festival. Leuk natuurlijk! Het festival staat niet in de Lonely Planet en was niet toeristisch. Geen enkele westerling gezien verder, het blijft bijzonder om op de plekken van de locals te komen. Ook het leven in zo'n klein dorpje (2500 inwoners) ervaren is heel anders natuurlijk dan in Bangalore met 6 miljoen inwoners.
Maar goed, waarom vlogen er nu bananen door de lucht. Het festival draaide om Lord Hanuman (de god van de apen). Er was een grote tempel op wielen gezet. Deze tempel werd aan een touw voortgetrokken door mannen. De tempel bewoog dus. Maar als je ondanks dat toch met een banaantje de top van de tempel kon raken kwamen al je dromen uit! Nou en dan staan er dus duizenden Indiers een boel stofwolken te maken en met banaantjes te gooien. Mijn verwondering is nog niet op...

Er zijn heel veel festivals in dit land maar ze worden lang niet allemaal even uitgebreid door iedereen gevierd. Ik heb nu hier in huis en kantoor in Bangalore ervaren dat het festival meestal gewoon opgaat in de dagelijkse dingen, geen speciale vrije dag. Onlangs heb ik nog een keer happy newyear mogen zeggen :-) "Ugadi" het nieuwjaarsfeest in de staat Karnataka (waar Bangalore in ligt) werd op 11 april gevierd. Nieuwjaarsdag met de brandende zon op je hoofd! Nieuwjaar vieren ze hier rondom zonsopkomst maar hier in huis gebeurde met lunchtijd. We hadden heerlijk volgens de traditie gegeten, allerlei verschillende smaken moet je die dag proeven: zoet, zout, bitter en spicy natuurlijk!

Als we gaan eten wordt je bord op de grond gezet, het is de bedoeling dat jij achter je bord in kleermakerszit op de grond gaat zitten. Je eet dan met je rechterhand je eten op. Geen eettafel, stoel of bestek nodig. Ik ben dit nu zo gewend, ik heb geen idee of ik nog met vork en mes kan eten ;-) Ze hebben hier in huis wel stoelen en een tafel maar daar wordt niet aan gegeten. Dat doen we met zijn allen zittend op de grond.

Zo dichtbij de mensen hier in India leven is elke dag nog steeds verbazingwekkend. De afgelopen weken heb ik mij veel "vermaakt" met me verwonderen over alle culturele verschillen vooral in (non)verbale communicatie zaken. De cultuurverschillen zijn echt onnoemlijk groot. Dat is als toerist toch een andere ervaring dan zo dichtbij de locals levend...
Zo wordt bijvoorbeeld van een vrouw een zeer afhankelijke positie verwacht. Een vrouw wordt dan ook (naar goed gebruik in de Hindu cultuur) haar hele leven beschermd door haar vader, man of zoon. Dit is afhankelijk van de levensfase van de vrouw. Maar van een vrouw wordt dus simpelweg niet verwacht iets onafhankelijk te doen, zelfs niet binnen in huis.

Ik word als westerse vrouw net zo behandeld als de locals maar ja dat is voor mij (met mijn westerse gelijkheidsdenken) echt een megagroot cultuurverschil. En dat uit zich ook in het werk. Want nu blijkt, het vrijwilligerswerk houdt toch vooral een interculturele ervaring in. De Indiers zijn hartstikke trots op hun land en willen me ook veel laten zien en ervaren, maar mijn opgestroopte mouwen die kan ik laten voor wat ze waren. Mijn eigen hoop dat ik hier qua werk ook echt wat zou kunnen doen en bijdragen die blijkt ongegrond. Ik kan af en toe mee op projectbezoeken. Dat is voor mij eigenlijk het leukste om mee te maken, buiten in het veld ervaren hoe het eraan toegaat. Maar de cultuur is er hier niet naar dat ik een eigen (deel)project kan doen.
Ik kan je wel zeggen dat dit alles de afgelopen maanden mij persoonlijk al veel nieuwe inzichten gebracht heeft. Dat is niet altijd makkelijk, maar wel heel leerzaam... zo, dat zeg ik toch netjes :-)

Deze ervaring in Bangalore is enorm verrijkend geweest in mijn (culturele) bagage. En bagage is natuurlijk een mooie metafoor tijdens reizen. Ik vind het nu heerlijk om op pad te zijn met niet meer bezit dan ik op mijn rug kan dragen. Gelukkig passen er heel veel mooie herinneringen in mijn rugzak :-) En ook de interculturele ervaring gaat mee in de backpack.
Ik blijf nog een week wonen en werken in Bangelore en dan ga ik weer terug naar het afstandelijke toeristenbestaan. Mijn backpack hijs ik weer op mijn rug om mijn volgende stappen te zetten op het reispad. Mijn visum voor mijn verblijf in India is afgegeven tot 31 mei. Na 2 maanden in Bangalore, heb ik dus nog 1 maand over van de duur van mijn visum om rond te reizen in India. En daarna wil ik graag nog meer van Azie ontdekken. Hoe mijn reispad gaat lopen weet ik nog niet precies. Ik heb ook geen idee hoe lang ik (alleen) op reis wil en kan blijven. Ik kijk waar het pad loopt...

Ik heb wat fotos gepost van rondvliegende banaantjes en natuurlijk wat water-foto's. Al rondreizend heb ik geen idee hoe goed ik bereikbaar ben maar er komt zeker een volgende blog met foto's en ik lees nog altijd graag hoe het jullie vergaat. Het beste weer voor iedereen!
Hartelijke groeten, Baukelien