Even binnen meekijken! Het dagelijks leven in India vanuit mijn perspectief

Hi allemaal!

Hehe eindelijk wat zon in Nederland heb ik begrepen, gelukkig maar. Het is ondertussen april en dat betekent dat de zomervakantie hier in India is aangebroken. Alle kinderen zijn in april en mei vrij van school maar de ouders moeten gewoon werken. Want vakantiedagen zoals wij die in Nederland kennen is hier een onbekend begrip voor velen. Ja je leest het goed nul vakantiedagen. Veel mensen werken hier het hele jaar door 5 of 6 dagen per week. Kinderen gaan in de schoolvakanties naar grootouders of naar een kinderkamp bijvoorbeeld.
April en mei zijn de 2 warmste maanden van het jaar hier, maar toch laatst een regenbui!  Dan koelt het niet af maar het helpt wel tegen de ergste stof overal. En dat is dan meteen voorpagina nieuws "Bangalore verlost van de meeste stof door een regenbui". Hahaha het stond serieus op de voorpagina. Nu is The India Times niet een kwaliteitskrant maar toch. Ik vond het nogal bijzonder voorpagina nieuws. 

Ik kan wel blijven schrijven over alles wat er buiten opvalt (ja nog steeds heel veel!) maar ik mag nu tenslotte ook "binnen kijken". Daar zal ik ook eens over berichten. In India is de familie en zijn tradities echt extreem belangrijk. Familie gaat voor alles, komt echt altijd op de eerste plek. Families wonen ook samen. Pas als je gaat trouwen kan(!) je het huis uitgaan. Of je komt bij je ouders wonen met je nieuwe gezin. Het gezin hier heeft 4 kinderen ca tussen de 22 en de 30. En ja dat is dus nogal druk in huis. De woonkamer is ca 3,5m. bij 6m. en herbergt vaak 6 volwassenen. Overdag zitten ze eigenlijk altijd binnen in huis (uit de zon).
Wat mij zelf heel erg opvalt (maar ja het zegt vast meer over mij dan over de mensen hier) is hoe hard de mensen tegen elkaar praten. Op mijn komt het over als schreeuwen. Ik hoor de hele familie altijd al naar elkaar schreeuwen als ik wakker word en ik hoor ze dat nog steeds doen als ik savonds weer ga slapen. Alle geluiden zijn hier hard. Ze zijn echt niet gewend aan stilte. De tv staat heel hard aan, de radio in de auto staat op volume max, op straat is altijd herrie, getoeter en er zijn gewoon heel veel mensen altijd en overal. Ze zijn gewend aan altijd mensen om zich heen, aan de drukte en de herrie. En euh nee ik nog steeds niet. Mijn voorraad oordoppen heb ik niet voor niets meegenomen kan ik je zeggen... want ja gek he, ik vind het heerlijk als het af en toe even rustig is.

En, nee rustig is het ook niet op kantoor. Dat bevindt zich op de begane grond, onder het huis zeg maar. Iedereen loopt nogal eens in en uit. Neemt ook rustig luide muziek of zijn harde stem mee... Ook het kindje (bijna 2) van de oudste dochter komt rustig binnen wandelen, komt bij je zitten, kruipt op je schoot en begint rustig mee te typen. Goh wat een hulp :-) Maar dat vinden ze allemaal heel normaal. Het is eigenlijk ook gewoon de bedoeling dat je dat even aandacht geeft aan haar. Geen probleem. 
Het kantoor bestaat uit 2 kleine ruimtes. Er zijn geen ramen (de zon is te warm), alleen een opening naar de deur. In een ruimte staat een paar stoelen (om te overleggen met de deur open naar andere ruimte). In de andere ruimte staan 2 pc's en heel veel spullen opgeslagen, behalve kantoorartikelen ook balen rijst :-)
Op kantoor zijn de 2 computers aangesloten op internet (en ja ook in de IT stad van India, Bangalore, ligt rustig internet er een keer een week uit...). De 2 computers zijn qua stroomvoorziening wel op een generator aangesloten. Aangezien de stroom hier echt elke dag, en vaak meerdere keren per dag, uitvalt doen de 2 pc's  op kantoor het gelukkig dan wel. Al is het dan op kantoor wel mega warm en donker want dan is er dus geen licht en geen fan.  Maar er wordt gewoon gewerkt. De stoelen zijn voor mij nogal laag, ondertussen zit ik op 3 op elkaar gestapelde tuinstoelen achter de pc te werken, hahaha, hoezo ergonomische kantoormeubelen :-)

In Nederland zijn we natuurlijk gewend aan schoon drinkwater uit de kraan, een stabiel elektriciteitsnetwerk, beschikking over internet en ga zo maar door. Hier zijn ze dat niet. Ze weten simpelweg niet beter dan te roeien met de riemen die ze hebben of ter beschikking krijgen. Is er stroom fijn. Is er geen stroom pech. In het westen ervaar ik het toch als dat we denken in zogenaamde "zekerheden" (wat natuurlijk ook maar schijnzekerheden zijn...). Het enige dat je zeker weet in het leven is dat alles onzeker is tenslotte. Dat is toch wel een wijsheid als een heilige koe. En leuke bijkomstigheid is (ook weer zo'n (Indiaase) wijsheid), je bent weer extra blij met de dingen die er wel zijn. Als er wel stroom is ben ik er hier blij mee, in Nederland denk ik daar echt niet dagelijks over na.

Nog een keer die krant. Want onderweg naar India, hoog in de lucht in het vliegtuig tussen Maleisie en India, had ik al een The India Times te pakken en las daarin een artikel over boze Indiaase burgers omdat een infrastructuurproject uit de planning gelopen was. Mooie binnenkomer vond ik dat. Hoe herkenbaar dacht ik toen in het vliegtuig nog, want het blijft lastig om goed te plannen. Maar ja eenmaal geland en zelf bezig vind ik nu met terugwerkende kracht eigenlijk het meest opmerkelijke dat dat project uberhaupt een planning had! Want die heb ik hier op de werkvloer dus nog nergens kunnen ontdekken. Er gewoon gewerkt als er werk is, welke dag of tijd dat maakt eigenlijk niet zoveel uit.
Voor de projectmanagers onder jullie die hopen op wat meer projectmanagement nieuws van mijn kant. Nou daar hoop ik zelf ook nog steeds op... Maar ik geloof toch dat ik moet gaan onderkennen dat een eigen (deel)project doen hier geen optie is. Met het woord 'zelfstandig' hebben ze hier in deze hierarchische cultuur weinig. (Ahum, en ik heb wat moeite met het woord 'onzelfstandig', onder het motto ken uzelve...). Ondertussen ervaar ik het hier meer als vrijwilligersstage dan als vrijwilligerswerk. Eens kijken hoe dat gaat lopen komen weken. In de volgende blog weer meer nieuws. Geniet van de lente daar in Holland!
Hartelijke groeten, Baukelien