Urumqi of Urumchi, spreek uit Woeroemskie, of Woeloemoetsjie mag ook...

Hallo allemaal!

We zijn al bijna een maand in China op reis en sommige karakters beginnen we zowaar te herkennen. Karakters vind ik soms net kleine puzzeltjes. Het karakter voor een man is een vierkant blokje op twee kromme lijntjes, het karakter voor een vrouw is een heel ingewikkeld soort kronkellijn, nou heel typerend voor beide toch?! ;-) Het is een leuke bezigheid dat puzzelen al die uren dat we onderweg zijn in dit megagrote land.

Nu zijn we ondertussen echt in een uithoek van China aanbeland. We begeven ons rondom Urumqi, ook wel geschreven als Urumchi, maar spreek uit Woeroemskie of Woeloemoetsjie... En naast het engels en fonetisch kennen we ook de karakters voor de stad Urumqi en de steden in de omgeving uit ons hoofd. Inmiddels wordt de volgende blog weer deels op een hard seat getypt, dit keer een traject van 15 uur tussen Urumqi en Yining. Ja zoek dat maar eens op via google maps of minstens zo mooi in een papieren atlas. Een verdere uithoek in China konden we bijna niet vinden :) De weg ernaar toe duurde ook even, toen we 9 uur in de trein hadden gezeten, bleek een stuk spoor stuk. Na ruim drie uur wachten mochten we verder om de rest af te leggen. Om twee uur s nachts kwamen we aan in een totaal verlaten Yining. Gekke kennismaking met een verlaten stad levert dat op zo midden in de nacht. Om kwart over drie nachts toch ingecheckt in een hotel om nog wat uurtjes te slapen.

We zijn nu in Xinjiang, dit is een provincie in het noordwesten van China. We zitten dicht tegen de grens met Mongolië, Rusland, Kazachstan en Kirgizië aan. Door Xinjiang loopt een belangrijk deel van de zijderoute, dat was voor ons een aantrekkingsfactor van dit gebied. We waren benieuwd naar deze woestijnachtige wereld met oases voor trekkers en kooplui. Als ik door mijn oogharen naar de wereld hier kijk kan ik me zeker nog de aloude zijderoute voor de geest halen. Het is een uitgestrekte lege wereld van zand en bergen in allerlei soorten bruin, grijs en geel. Die leegte en niksigheid in een heel uitgestrekt gebied vind ik prachtig. 

Hoewel het wel even duurde voordat er 'niks' was. Pas nadat we zeker vijf uur in de trein hadden gezeten van Urumqi naar het noordwesten zaten we echt midden in de leegte. China is zo druk en vol mensen en gebouwen, ook op plekken waar ik allang niks meer verwacht zijn nog steeds gebouwen, wegen, industrie en of mensen te vinden. Maar nu kijk ik uit het raampje van de rijdende trein en kan ik kilometers ver kijken zonder menselijke inmenging te ontdekken, alleen zand, bergen en wat losse begroeiing. We hebben t naar ons zin in de trein, overdag op een hard seat is echt beter dan snachts. En zo zittend in een rijdende trein zomaar ergens in een uithoek van de wereld met Martijn naast me en het nieuwste steengoede album van de Editors via de ipad in mijn oren bevalt het reizen nog altijd heel goed. Reizen met het lokale vervoer bevalt me meestal prima, dat 'onderweg zijn' blijft fijn. Het grappige is ook dat de mensen in de trein langzaam aan ons wennen. Ze vinden ons vooral lang, blank en met grote blauwe ogen. Maar we blijken verder toch ook maar gewoon mensen te zijn. Zo uren lang tegen elkaar aan kijken in de trein levert veel ontspanning op. En zoals gewoonlijk breken de kinderen weer het ijs. Koekjes uitdelen doet het altijd goed en natuurlijk moet we samen op de foto. En stoeien is non-verbale communicatie die volgens mij ook alle kinderen op de wereld verstaan.

In de trein kunnen we lang uit het raam kijken want het wordt pas laat donker. China kent maar één tijdzone, ondanks de grootte van het land. Alles gaat op Beijing tijd, maar in het uiterste noordwesten maakt dat dat de tijd heel anders is dan dat je hem zou  verwachten op basis van de stand en kracht van de zon, heerlijk verwarrend. Er is dan ook een tijdsverschil van twee uur en drie kwartier als je de grens van China met aanliggende landen over gaat. Een groter tijdsverschil is er ter wereld niet tussen aangrenzende landen als ik mij goed heb laten voorlichten.

Eerst nog terug naar Beijing, daar waren we geëindigd in mijn vorige blog. Van mijn oud-collega's Arjan en Marcel had ik al begrepen dat  Beijing meer op 020 lijkt en Shanghai het echte werk als in 010 vertegenwoordigd. Het verbaast vast niet dat Martijn en ik groot fan van Shanghai zijn. Toch mocht Beijing ook door ons met een bezoekje vereerd worden. Natuurlijk zo'n bizarre plek als de Verboden Stad maar ook de kunstenaarswijk Art 798 was zeker het bezoeken waard. Hier waanden we ons opeens in een soort Berlijn - om er nog maar een grote stad tegenaan te gooien.
 De Grote Muur hebben we bewust bezocht bij een gedeelte dat nog oud en niet gerestaureerd was en daardoor weinig bezocht werd. Met de lokale bus naar de muur en blijven overnachten in een klein dorpje bij de muur ( ipv "een toeristen dagexcursie naar de het opgeknapte gedeelte muur" ) vonden we te gek. De hotelkamer was wat minder maar had ėėn unique selling point: de badkamer had uitzicht op De Muur. 
Via kruip-door en sluip-door weggetjes liepen we naar een geknutseld trapje dat we opklommen om op de muur te komen. Maar niet voordat we de locals hun zelfbedachte 3 yuan tax betaald hadden, haha.  We liepen bijna alleen rond op kilometers muur. Heuvel na heuvel zie je dezelfde muur in de verte verdwijnen, echt prachtig! Ja de geschiedenis is hard en nog altijd zichtbaar in het landschap.

Van Beijing, de hoofdstad van China met ruim 22 miljoen inwoners, naar Urumqi vliegen was alsof we aankwamen in een ander land. We vonden het eerst heel gek dat we nog steeds met onze yuans kunnen betalen. In Urumqi voelt het helemaal niet meer als China. Je merkt daar in alles veel invloed van de aangrenzende landen. De mensen, het eten en de wijze van zijn is anders. De mensen hebben veel minder die expliciet Chinese koppen maar in hun uiterlijk veel meer de invloed van de stoere bergvolken. Van die prachtige geleefde gezichten. Ook de taal die je hoort is duidelijk anders. De taal lijkt meer op het Turks dan Chinees en qua religie is de islam hier dominant. In die uitgestrekte leegte is het eten net anders dan in de rest van China. Veel noten, gedroogd fruit en meloenen in allerlei soorten en maten. Op zich nog altijd veel  rijst en noedels maar ook van die knapperige platte broden.
Wat in deze regio voor mij ook echt een openbaring is, is om te ervaren hoe mensen met elkaar omgaan. In Urumqi waren we in de avondzon in het stadspark. Overal was er vermaak, van botsauto's tot schaken en van gipsbeeldjes beschilderen tot pingpongen. Maar waar eigenlijk iedereen voor kwam was om te dansen. Uit kleine radio's klonk blikkerige muziek waar door honderden  mensen op gedanst werd. Heel oordeelloos en vrij. In duo's, alleen of zelfs hele groepsdansen met ingewikkelde choreografieën.  Prachtig om te zien. Niks 'zien en gezien worden' maar gewoon zijn en meedoen zonder (schijnbaar) bewustzijn van wat een ander er van denkt.

In Xinjiang hebben we Urumqi, Turpan, Yining en het Sayram Lake bezocht. Turpan ligt  80 meter onder zee niveau. Maar dat is geen issue met de dichtstbijzijnde zee op 3000 km afstand, welke kant je ook opgaat. Turpan is een van de warmste plekken in China. Rondom Turpan hebben we de Flaming mountains bezocht, hier is de hoogste temperatuur in China gemeten, bijna 50 graden. Ook veel wijngaarden in de buurt. Druiven groeien goed bij deze volle zon. Er is een speciaal irrigatiesysteem aangelegd dat zorgt voor de watertoevoer voor de druiven in dit gebied. 
Yining ligt op de grens met Kazachstan. Vanuit daar naar het Sayram Lake met de lokale bus was een mooie tocht door de bergen. Het meer ligt op 2000 meter hoogte. Een hele gekke wereld aanschouwden wij rondom het meer. Het enorme blauwe meer ligt namelijk omgeven door bergen, lage maar ook hoge met sneeuw. Er zijn graslanden met yurts en een weidsheids die prachtig is , maar er is een maar. Die Chinezen hebben dus een megasnelweg langs het meer aangelegd. Dus tussen het meer, de bergen en je yurt loopt een drukke weg! De infrastructuur hier in dit afgelegen deel van China is zo ontzettend mooi en goed: strakke wegen, grote bruggen, tunnels en viaducten. Met heel veel goederen vervoer en soms een bus of een auto.
Wij met de lokale bus over die prachtige infra naar het meer, euh tenminste dat was de bedoeling. Want in no time, meer voorbij gesneld met de bus. Bleek er geen busstop te zijn. In ons beste Chinees toch uitgelegd dat we naar het meer wilden. Kilometers later werden we van bus 1 op bus 2 aan de andere kant van de snelweg gezet. Hoe dat gaat? Dan wordt er hard gegild in de bus en naar ons gewezen. Wij de bus uit, backpack mee, snelweg oversteken en aan de andere kant van de weg de bus weer in. Dus uiteindelijk waren we bij t meer :) 
Genoten van de omgeving, verbaasd over de snelweg, geslapen in de yurt, ja superervaring. De volgende dag weer wegkomen bij het meer bleek net zo lastig als er überhaupt stoppen. Daarom zijn we gaan liften, op zijn Chinees. dus niet je duim opsteken maar je armen in de lucht en een beetje springen, jawel aandacht trekken. Een vriendelijke Chinees wilde ons wel 200 km verder brengen en ons daar op de sleeperbus naar Urumqi zetten, nog weer 400 km verder.
Ik dacht dat er veel Indiërs in India in een sleeperbus kunnen. Maar de chinezen winnen t hoor. Die stoppen namelijk de ruimte voor je voeten in het hoofdkussen van degene die voor je slaapt, dat kan je nog meer "bedjes" in een bus vouwen. En dan kom je zo'n bus in en dan komt er toch een lucht je tegemoet... Maar goed, we hoefden maar 400 km mee. De snelwegpaaltjes telden tot ruim 4200 km, fascinerend groot land blijft het.

Zo met zijn tweeën niet georganiseerd (via een tour of organisatie) door China reizen vraagt veel tijd, aanpassingen en flexibiliteit zoals ook in mijn vorige blog al vermeld. Nog een voorbeeldje. In China hebben veel hotels geen licentie om buitenlandse toeristen te herbergen. Daarom krijgen we vaak een nee te horen als we vragen naar een kamer terwijl een hotel dan duidelijk nog lang niet vol is. Laatst checkte we een keer in in een hotel dat later die licentie niet bleek te bezitten. Dan wordt je na een uur ook zonder pardon het hotel weer uitgezet. Best onprettig na een lange dag reizen maar echt veel keus is er op dat moment niet. Dus net gedoucht kan je dan je backpack weer inpakken en op zoek naar een andere slaapplek. Ach en dat doen we dan dus maar. Maar het komt altijd weer goed!

Morgen (29-8) vliegen we van Urumqi naar Chengdu, en na een kort bezoekje aan de vierde grootste stad van China vliegen we overmorgen door naar Kathmandu waar Martijn op 1 september weer op het vliegtuig naar Nederland moet. We proberen er nog maar niet aan te denken en genieten nog van het samen reizen.

Via deze weg nog hartelijk bedankt voor alle leuke berichtjes en felicitaties voor mijn 31e verjaardag! In Urumqi en Turpan, twee steden waar we waren op 22 augustus hadden we geen wifi dus in welke tijdzone je je bericht ook gestuurd hebt, hij was op tijd :-) want ik kon pas later weer online. Wifi laat in deze uithoek te wensen over maar ja je kan ook niet altijd alles hebben natuurlijk. Soms ook wel heerlijk even onbereikbaar zijn, maar we delen ook nog altijd graag onze belevenissen. Binnenkort als we in Nepal zijn ook weer via de social media, dus dan weer meer nieuws. Of tot een volgende blog / mail.

Lieve reisgroeten, Baukelien en Martijn